Naar hoofdinhoud Naar footer

Verpleegkundige nieuwkomers aan de slag in WZA

Je bent goed opgeleid in je land van herkomst en hebt al jaren werkervaring als verpleegkundige in een ziekenhuis. Omdat je niet BIG-geregistreerd bent, kan je in Nederland niet zomaar in je oude werk aan de slag. Toch gaan onze nieuwe collega’s Sumeyya Havuz en Orhan Kilinç de uitdaging aan. Vanuit het samenwerkingsverband Zorg voor het Noorden volgen zij in het WZA een speciaal traject zodat ze weer aan het werk kunnen als verpleegkundige in Nederland.

Hun eerste weken op de verpleegafdelingen A1 en A2 van het WZA waren best pittig, bekennen Orhan en Sumeyya. Ze moesten niet alleen - zoals iedereen die aan een nieuwe baan begint - wennen aan nieuwe systemen en collega’s. Nee, zij kregen ook te maken met een taalbarrière en een andere cultuur op een Nederlandse verpleegafdeling. “Het was zó veel. Eigenlijk kan ik me nog maar weinig herinneren van mijn eerste week in het WZA”, lacht Orhan.

Opgeleid

Sumeyya en Orhan komen allebei oorspronkelijk uit Turkije en wonen sinds enkele jaren in Nederland. Sumeyya verhuisde voor de liefde. Orhan moest vluchten en kwam zo hier terecht, samen met zijn vrouw en jonge dochter. Sumeyya en Orhan zijn allebei opgeleid als verpleegkundige en hebben flink wat ervaring in het ziekenhuis. Zo was Sumeyya in haar geboorteland verpleegkundige op een chirurgische afdeling en werkte Orhan op de Intensive Care voor kinderen en baby’s.

Alleen hebben ze in Nederland niet zoveel aan hun diploma en werkervaring. Het belangrijkste struikelblok: ze zijn niet BIG-geregistreerd. De afgelopen jaren werkten ze wel als vrijwilliger of in andere functies in de zorg, maar allebei wilden ze toch het liefst weer aan de slag in hun eigen vak.

Klaargestoomd

En die kans krijgen ze nu. Via een speciaal traject van Zorg voor het Noorden, worden nieuwkomers klaargestoomd om hun BIG-registratie te behalen. Het WZA doet ook mee aan dit traject en zo zijn Orhan en Sumeyya in ons ziekenhuis terechtgekomen. De komende anderhalf tot twee jaar werken ze onder begeleiding mee op de verpleegafdelingen en daarnaast volgen ze een intensieve taalcursus. Het uiteindelijke doel? Een baan als gediplomeerd verpleegkundige in Nederland.

Taalbarrière

De taal is volgens Orhan en Sumeyya een van de grootste obstakels. “Als een patiënt mij iets vertelt, begrijp ik het meestal wel. Maar als ik het daarna moet overdragen aan een collega, kan het lastig zijn om de juiste woorden te vinden”, legt Sumeyya uit.

Die taalbarrière werkt twee kanten op, dat merken ook een aantal van de verpleegkundigen die Orhan en Sumeyya begeleiden: Laura van Spil, Daniëlle Bonder en Lotte Uil. “Wij gebruiken in ons werk best veel jargon. Wij merkten al snel dat Orhan en Sumeyya die vaktaal nog niet of lastig begrijpen. Daar houden we nu veel meer rekening mee. Dit geldt ook voor uitdrukkingen en spreekwoorden. Zo stond laatst in een rapportage dat een patiënt ‘zijn gangetje ging’. Sumeyya wist niet wat dat betekende en kon er ook nergens een goede vertaling voor vinden. Hierdoor zijn wij anders naar ons eigen taalgebruik gaan kijken.”

Mondiger

Ook de cultuur in het WZA is heel anders dan Orhan en Sumeyya gewend zijn uit de Turkse ziekenhuizen. “De patiënten in Nederland zijn mondiger en hebben hier veel meer te zeggen over hun behandeling. En in Turkije was de werkdruk hoger. Hier spreek je als verpleegkundige veel meer met de patiënt.” Lotte: “En dat is voor ons dan weer bijzonder om te horen, omdat wij soms juist het gevoel hebben dat we te weinig tijd hebben voor de patiënt.”

‘Veilig’

Inmiddels zitten de eerste maanden van Orhan en Sumeyya in het WZA erop. Zowel zijzelf als hun begeleiders merken dat ze zich steeds meer thuis voelen en dat ze ook steeds meer dingen zelf oppakken. “Dat past natuurlijk ook bij een verpleegkundige. Het zit niet in onze aard om met de handen op de rug toe te kijken.”

Hoewel het traject best intensief is, is het tweetal blij met deze kans. Ook zijn ze erg te spreken over de begeleiding en hulp die ze krijgen op de afdeling. Orhan: “Ik heb nu al gemerkt dat als ik iets nodig heb, dat mijn begeleiders er voor me zijn. En anders staan mijn collega’s op de afdeling wel voor me klaar. Wat dat betreft voel ik me hier echt veilig.”

Aan het werk

Voor Orhan en Sumeyya is het nu nog iets te vroeg om precies te zeggen hoe hun toekomst eruit ziet. Zo zijn ze er nog niet helemaal over uit op wat voor type afdeling ze willen gaan werken. Maar één ding staat voor hen allebei als een paal boven water: “Wij willen straks graag weer echt als verpleegkundige aan het werk.”

 

V.l.n.r. Daniëlle Bonder, Sumeyya Havuz, Orhan Kilinç, Lotte Uil en Laura van Spil. Foto: Jaspar Moulijn

Orhan Kilinç en Sumeyya Havuz. Foto: Jaspar Moulijn