Hulphond Hope is de allergrootste steun voor Ilse

Hulphonden zijn altijd welkom in het WZA, maar nog niet eerder mocht de hulphond er ook blijven slapen wanneer zijn of haar baasje opgenomen was. Onlangs logeerde hulphond Hope in het ziekenhuis: haar bazin Ilse was opgenomen en kon niet zonder Hope.  

Hope heeft haar leven veranderd. Zo stellig kan Ilse de Boer (22) het wel zeggen. Hope is de allergrootste steun die ze kan bedenken. Lange tijd ging het niet goed met Ilse. Twee jaar geleden kwam Hope bij Ilse en haar ouders wonen. “Vanaf dat hij acht weken was, zijn we samen in training gegaan”, vertelt Ilse. Nu zijn ze onafscheidelijk. “Als ik mezelf nu pijn zou willen doen, dan weet hij dat direct. Hij loopt me dan gelijk achterna en zorgt ervoor dat ik het niet doe. Ik hoef nooit alleen te zijn of alleen ergens naar toe.”

Allebei geslaagd

Tijdens de training moesten Hope en Ilse elkaars gedragen leren ‘lezen’. “Als ik me rot voelde, moest ik hem bij me halen en op een speciale manier kriebelen”, vertelt Ilse. “Soms trekt Hope me naar mijn kamer en dan bedoelt hij: je hebt rust nodig. Een ander zou kunnen denken dat hij vervelend doet, maar hij stuurt me gewoon de goede kant op. Hij spiegelt me ook, mijn spanning, mijn angst.” Ook geeft Hope haar grenzen aan: wanneer Ilse te veel gedaan heeft, gaat Hope gewoon bovenop haar liggen, zodat ze niets anders kan dan rust nemen. In december vorig jaar hebben Hope en Ilse twee examens moeten afleggen, zodat Hope zich nu officieel gediplomeerd hulphond mag noemen. En daarmee is ook Ilse eigenlijk geslaagd.

Iedereen blij

Ilse en Hope verbleven op de Medisch Psychiatrische Unit (MPU) van het WZA. Daar maken ook andere patiënten graag contact met Hope. “Je ziet dat het ze goed doet”, merkt Ilse op. “Je ziet mensen opleven.”  Bovendien vindt ze het een welkome afleiding. “Wat doe je anders de hele dag in een ziekenhuis? Met hem kan ik knuffelen, hij moet verzorgd en uitgelaten worden. De dagen gaan wat sneller.”

Dat ziet haar moeder ook. “Sinds Hope zie ik verandering bij Ilse. Ze wordt rustiger van de hond. Als ze nu in paniek is, gaat ze Hope aaien.” Dat is ook voor haar geruststellend. “Ik weet dat Hope op haar past. Ze durft weer alleen te reizen, de deur uit te gaan!”

Omgaan met Hope vindt Ilse vaak makkelijker dan met mensen. “Hij voelt me goed aan en weet alles van mij, veel meer dan mensen weten. Hope is de allergrootste steun die ik me kan bedenken.”

WZA en hulphonden

Het WZA-beleid is dat hulphonden altijd welkom zijn. “Dat is natuurlijk wel afhankelijk van de afdeling waar een patiënt is”, zegt Mariëlle Zeewuster, leidinggevende van de MPU. “Op een afdeling is het maatwerk.” Het was voor het eerst dat een hulphond dag en nacht op de MPU is. “Voorwaarde is ook dat een patiënt zelf voor de hond kan zorgen. Ilse had bovendien een eenpersoonskamer.” Ook is het besproken met de facilitaire afdeling en zijn andere patiënten geïnformeerd. “Hope is heel erg belangrijk voor haar, dus het is een mooie oplossing dat het zo kon.”