Een puzzelende 'mensendokter'

Als internist-hematoloog houdt Tamara Wustman zich bezig met ziektes van het bloed en de lymfeklieren. Zowel de goedaardige als de kwaadaardige varianten. De behandeltrajecten van haar patiënten zijn soms erg intensief. “Dat ik mee mag op hun reis, dat is de magie van mijn vak.” 

Al van jongs af aan was Tamara Wustman kind aan huis in het ziekenhuis. Alleen had dat niet echt een vrolijke reden. Ze had tijdens haar kindertijd namelijk veel last van oorproblemen. Ze onderging een grote operatie toen ze drie was. “Het ziekenhuis is daardoor voor mij altijd een wereld geweest die nooit ver weg was.”

Kan ik dat?

Of het door die ervaringen komt of niet, feit is dat Tamara niet anders weet dan dat ze dokter wil worden. “Toen ik in groep acht zat op de basisschool heb ik het er over gehad met mijn juf. Ik vroeg haar: ‘Ik wil later dokter worden, denk je dat ik dat ik dat kan?’ En mijn juf antwoordde: ‘Ja!’”

Achteraf heeft die basisschooljuf dat goed ingeschat, want Tamara ging inderdaad Geneeskunde studeren, in Groningen. En ook toen wist ze al snel wat ze wilde worden: internist. Tot er een kink in de kabel kwam. Tamara werd namelijk niet toegelaten tot de opleiding Interne Geneeskunde, maar wel tot die van haar tweede keuze: Longgeneeskunde. 

Bepalend

Tamara besloot de opleiding tot longarts in het MCL te gaan volgen. Die opleiding begint namelijk met twee jaar Interne Geneeskunde. Maar al in haar eerste jaar greep een van haar collega’s daar, een hematoloog, in. “Hij zag hoe leuk ik het vakgebied van Interne Geneeskunde vond. Deels buiten mijn medeweten om heeft de opleider in het MCL toen een aanbevelingsbrief geschreven. En uiteindelijk heeft dat ervoor gezorgd dat ik – buiten de procedures om – alsnog de opleiding tot internist en later hematoloog kon volgen. Dat is zo’n bepalend moment geweest.”

'Gek op bloed prikken'

Waarom Tamara zo graag hematoloog wilde worden? “Een van de redenen is dat bloed misschien simpel lijkt, maar juist ‘mega complex’ is. Het bestaat uit rode en witte bloedlichaampjes, plasma, bloedplaatjes en heel veel andere dingen. Daar kan van alles mis mee gaan, en dat maakt het zo interessant. Tegelijkertijd kun je ook heel veel aan iemands bloed aflezen. Zolang je maar weet waar je naar op zoek bent. Ik ben dan ook gek op bloed prikken!”

Puzzelen

Het is vooral ook dat gepuzzel wat haar zo aanspreekt in haar vak. “Wat dat betreft ben ik een echte internist. Mijn trigger is dat ik dingen wil snappen en begrijpen. Ik zeg ook geregeld tegen mijn patiënten: ‘Ik snap het nog niet, laat me nog even wat uitzoeken’. En dan ga ik puzzelen.”

Divers

Wat ook bijzonder is, is de diversiteit aan patiënten en ziektebeelden die ze ziet. “Ik heb best wel wat innerlijke onrust. Dus die afwisseling vind ik ook fijn.” Sommige patiënten ziet Tamara al sinds ze zeven jaar geleden in het WZA aan de slag ging. Maar ze krijgt ook mensen tegenover zich die plots ineens heel erg ziek zijn geworden.

'Dat raakt mij'

“En in de spannende, complexe situaties ligt mijn hart misschien nog wel het meest. We hebben het dan over mensen die in een heel intensief en ook spannend traject terechtkomen. Waarbij ze soms op het randje balanceren. Als arts kom je dan heel dicht bij je patiënt te staan. Dat raakt mij. Dat ik mee mag op de reis van mijn patiënten, dat is de magie van mijn vak.”